Fotografia ze zbiorów Miejskiej i Powiatowej Biblioteki Publicznej w Nowym Tomyślu.
Nowotomyskie medale zdobyte za uprawę chmielu.
Zorganizowana uprawa chmielu w okolicach Nowego Tomyśla datuje się od 1828 r. Doskonałe warunki glebowe i klimatyczne spowodowały, że władze pruskie od 1837 r. oficjalnie propagowały uprawę chmielu w tym regionie. Szczególne zasługi położył w tym dziele przybyły w 1827 r. berliński ekonomista i kupiec Josepf Jacob Flatau, autor podręcznika chmielarstwa. Jego zasługą jest udana promocja chmielu nowotomyskiego na rynkach światowych.
W 1881 r. do najlepszych na świecie zaliczano dwie odmiany chmielu nowotomyskiego o bardzo dobrych właściwościach. Jego cechy: duże szyszki (do 2 cali), duża zawartość garbnika i lupuliny, wydatny, ostry zapach, łatwość zbioru i duża wydajność. Wyhodowany przez Flataua odmiana zdobyła złoty medal na światowej wystawie chmielarskiej w 1851 r., dwa lata później również złoty medal na wystawie w Monachium, a w 1883 r. osiągnęła najwyższe światowe ceny. Zdobyła również wyróżnienia na wystawach w Paryżu w 1885 r. oraz w Pradze rok później.
W 1983 r. w polskim rejestrze odmian chmielu została zarejestrowana odmiana "Chmiel Tomyski". Została wyselekcjonowana z chmielu uprawianego w rejonie Nowego Tomyśla. Cechuje się dobrą podatnością na zbiór maszynowy, wydajność sięga 1,8 t/ha, długość wegetacji 130 dni. Łodyga zielona z lekkim czerwonym nalotem, pokrój cylindryczny. W warunkach wielkopolskich sprawuje się lepiej niż inne odmiany, pochodzące z Polski Centralnej.
